Een bekend brei- en haakvirus? Wolleritis!

Zo verleidelijk: even bij de wolwinkel naar binnen wippen om te kijken of er nog leuke nieuwe kleurtjes of mooie zachte bolletjes liggen. En uiteraard is dat altijd toevallig nét het geval. Maar dan? De voorraad bolletjes groeit en groeit, maar er zitten nog altijd maar 24 uur in een dag…

Wie kent het probleem niet? Wolleritis. Bolletjes kopen omdat ze zo mooi zijn. En ze komen wel eens van pas, heus!

Ik heb altijd veel bewondering voor de mensen die zichzelf onder controle hebben en pas naar de wolwinkel gaan als ze hun vorige project af hebben. Zo heb ik het ook altijd van mijn moeder geleerd, maar toen ik op mezelf ging wonen ging het mis.

Deel op je Twitter: [tweetquote]Ik heb last van wolleritis! En ik ben niet alleen :) Benieuwd wat dat is? Lees het bij @breiclub.nl [/tweetquote]

De Symptomen

Nouja, mis… Als ik de voorraadkasten van sommige van mijn medehaaksters en –breisters zie, valt het bij mij nog reuze mee!

Mijn probleem is dat ik snel op dingen uitgekeken raak, en een mooi nieuw glimmend project met fijne wolletjes waar de wikkel nog omheen zit: SMULLEN! Gevolg: een hoop onafgemaakte projecten, oftewel WIPs (Work In Progress). Tot ik hier op breiclub.nl mee ging doen aan de Mystery Blanket en (uiteraard) ook hiermee door allerlei andere projecten op achterstand kwam.

De Diagnose

We kregen vanaf 1 december elke eerste van de maand 5 nieuwe patronen, en aan het einde werden deze in elkaar gezet tot een deken. De eerste drie maanden wijdde ik me als een ijverige leerling volledig aan ons ‘huiswerk’, zoals het op de Facebook-groep grappend genoemd werd.

Toen kwam de klad er een beetje in, en begin mei moest ik nog 3 blokken van maart, 5 blokken van april en 5 blokken van mei breien. Daarna moesten de blokken nog in elkaar gezet worden.

De Behandeling

En daar kwam de organisatiefreak om de hoek kijken: ik moest en zou de deken afmaken. Er zaten al teveel uren werk in om ook dit project in een hoek van de kamer te gooien, dus maakte ik een planning. Elke dag moest en zou er gebreid worden, en voor de ingewikkeldere blokken lastte ik meer dagen in dan voor eenvoudigere. Het resultaat: halverwege juni zou ik klaar zijn om de deken in elkaar te zetten.

Vol goede moed begon ik te breien. En te breien. En te breien. Het gevoel van ‘afstrepen’: heerlijk. En toen ineens: ik lag voor op mijn planning. Wel 10 dagen! In plaats van achterover te gaan leunen en op mijn lauweren te rusten, gaf me dit de energie om nog harder door te breien. Op 1 juni zouden immers de laatste instructies gepubliceerd worden. Die heilige datum, die ineens binnen handbereik leek, was het laatste zetje dat ik nodig had.

Het Leven Na Wolleritis

Omdat 1 juni op een maandag viel, en er in de Facebook-groep nogal wat animo was voor breien op zondag, werden de laatste instructies een dagje eerder, op 31 mei om 00.00 uur, bekend gemaakt. En wat wil nou het toeval? Op 30 mei om 23.58 uur precies rolde mijn laatste blok van de naald. Dat noem ik nog eens plannen en organiseren!

En het resultaat? Dit blog is geschreven vanonder mijn heerlijk warme, hele fijne, zelfgebreide deken! Nu de rest van mijn WIPs nog… To be continued!

Vorige week was ik met mijn moeder op een hobbybeurs waar ook een aantal kraampjes met wol stonden. Onder andere de nieuwe kleurtjes van Scheepjes Stonewashed, maar ook Papatya en Stylecraft Special DK waren van de partij. Gelukkig was mijn moeder er om me in toom te houden, anders had ik vast weer een terugval gehad…

Hebben jullie ook last van Wolleritis? En hoe gaan jullie hiermee om?