Mijn moeder, mijn inspiratie

Mijn moeder, mijn inspiratie. Mijn moeder is geboren in 1928, een tijd waarin handwerken vooral noodzaak was om kleding te maken. Bijna haar hele leven was zij huisvrouw met een afkeer voor de huishoudelijke taken.

Wat doe je dan, behalve drie kinderen opvoeden en zorgen voor een hap op tafel? Handwerken!

Zolang ik me kan herinneren was zij bezig met talloze projecten te haken, borduren en vooral te breien. Ze kreeg mij op 42-jarige leeftijd en ik heb nu bijna de leeftijd bereikt, waarbij zij begon mij het handwerken te leren. Nou ik heb haar creatieve genen geërfd.

Op mijn vijfde breidde ik mijn eerste babyslofjes. Samen hebben we vele uurtjes breiend doorgebracht. Zij gebruikte alles wat ze voor handen had en was gek op restpartijtjes die ze voor een prikkie op de kop tikte.

Dan was ik voor haar geen gemakkelijk kind, want ik was een standvastig kind die echt niet in een gebreide trui ging lopen, waarvan ik de kleur niet mooi vond.

Maar één keer in de zoveel tijd zagen we samen een prachtige trui voorbij komen in één van haar talloze handwerkboekjes en nam ze mij mee naar de wolwinkel bij ons in de buurt en schafte zij best wel prijzig garen aan om haar kleine meid te plezieren.

Trots als een pauw droeg ik haar speciaal voor mij gemaakte truien. Één die me het meest bij staat is de koalabeer trui die prinses Di zwanger droeg bij een bezoek aan Australië. Het patroon stond in het grootste roddelblad van ons land en moeders klom voor mij weer in de breipennen.

Ik heb wat kiekjes opgezocht van mij in haar creaties, maar helaas is die trui niet op de plaat gezet. In de puberteit wist het handwerken me weinig te boeien en was ik te ongeduldig om een trui te breien, want het duurde veel te lang voordat hij af was.

Toch maakten we in die puberteit ons laatste project samen. Zij breidde een simpele witte trui en ik maasde daarop mijn ontwerp van de elpee True van mijn idolen Spandau Ballet. Maar verder vond ik die gehaakte kleedjes en gordijntjes maar oubollig. De welvaart was begonnen, dus waarom maken terwijl er zoveel leukers te koop was.

Op de eerste dag van de lente 2016 is het alweer vijftien jaar geleden dat ze ons verliet. Door parkinson lukte het haar niet meer om haar hobby voort te zetten en als ik er nu op terug kijk ontnam haar dat misschien ook wel de zin in het leven.

Ze liet mij achter met dozen vol handwerkbenodigheden, tijdschriften en herinneringen. Helaas is daar maar weinig van overgebleven. Ik heb de boekjes  uitgezocht waarin ik de leukste dingen vond staan, maar in een zeldzame opruimwoede van mij heb ik ze bij de verhuizing naar onze nieuwe boot weggegooid. Een periode waarin ik dacht daar doe ik nooit meer wat mee.

Van haar wolverzameling heb ik de mooiste kleuren uitgezocht, waarvan zij nog genoeg bollen had om een groot project te maken. Ze lagen jaren onaangeraakt in onze kelder. Totdat ik een paar maanden geleden op zoek in de kelder weer tegen ze aan kroop (want lopen kan ik er niet).

Omdat ik sinds kort fanatiek aan het haken ben geslagen, was dit een emotioneel weerzien en realiseerde ik me hoeveel ik haar toch mis. Vaak denk ik bij het voltooien van een prachtige creatie, wat zou zij ervan gevonden hebben. Zou ze trots van bovenaf naar me kijken en denken dat heb ik haar toch maar mooi geleerd.

Het geeft me een warm gevoel om te denken dat het laatste op waarheid berust en ben vast besloten om binnenkort iets te maken van haar erfenis en het met jullie te delen.

Na het schrijven van dit blog ben ik benieuwd wie jullie inspiratie is en of jullie ook herinneringen hebben aan de gehandwerkte projectjes van je moeder.

Ik ben benieuwd.