Van een een hobby naar een passie. Ik brei van mijn 6 jaar en ben er ondertussen 72.....Heb voor de ganse familie gebreid. Voor mijn man, kinderen en nu pas een kleindochter.En zelfs voor etalages van wolwinkels .Het is al zo ver gekomen dat ik brei voor kinderen van 0 tot 6 jaar , voor volwassenen sjaals, mutsen, sokken, en voor Baby Born en verkoop dit alles op 2 markten. Gekker kan echt niet.Heb er ook al een website over.

Haha, grappig! Dan ben ik een WIPKIP 😎 en volgens mijn vriend een wolaholic!!!! Ik neem al járen een werkje mee zodra ik de deur uit stap. Er ligt er ook standaard 1 in mijn auto voor als we spontaan gezellig op een terras zitten. Vooral samen met mijn Liefde naar blues optredens.....hij met een biertje voor het podium, ik met een werkje aan de koffie op een rustiger plekje. Dit doen we al een paar jaar en op sommige plekken wordt er ruimte voor me gemaakt door het personeel zodra we binnenstappen, zo gaaf! Schaamte hiervoor? Echt niet! Doen wat je fijn vind, waarom de 'drinkers' wel en handwerkers niet?

Toen ik de blog De Gekste/Leukste/Fijnste plek om te breien 2.0 las, was dit niet alleen een feest van herkenning maar ook een trigger voor mijn hypocampus in de temporaalkwabben, die zijn gelegen aan de rechter- en linkerkant binnen de schedel, ongeveer op de hoogte van iets boven de oren. Oftewel het langetermijngeheugen. Ehhhh, sorry, Ik brei natuurlijk thuis op de bank, en geniet zelf ook van het getik van mijn breinaalden. Ook brei ik tijdens de lange autoritten die ik beroepshalve moet maken voor de zaak. Uiteraard naast de chauffeur (mijn man). De term ‘bijrijdersstoel’ is aan mij dan ook niet of nauwelijks besteed; oog voor het verkeer heb ik niet veel en mijn man moet mij af en toe opmerkzaam maken op mooie of interessante dingen/zaken/dieren die voorbij komen. Vele ’toeren’ hebben wij op deze manier samen gemaakt. Een opvallender plekje is ongetwijfeld in de relaxfeauteuils van de sauna. Ik bezoek het saunaresort altijd alleen, vind ik gewoon fijn om te doen. Terwijl vele saunagangers om me heen in een stukgelezen magazine zit te bladeren, ben ik heerlijk ontspannen met de benen opgetrokken naast in de behaaglijke badjas bezig aan om mijn (brei)project te werken. Het heeft mij vaak belangstelling opgeleverd en een enthousiast gesprek over handwerken in het algemeen en breien in het speciaal. Wat mij het meest is bijgebleven en mij nog steeds doet glimlachen bij de herinnering eraan (nu dus ook 😌): Tijdens de laatste dag voor de bevalling van onze tweede zoon wilde ik per se de laatste hand leggen aan een trui, die ik tijdens de zwangerschap met veel plezier had gemaakt. Ik hoefde alleen de panden en mouwen nog aan elkaar te maken. Ik voelde wel dat het niet lang meer zou duren en - om eerlijk te zijn - was ik meer bezig met het leven in mijn buik dan met mijn breiwerk. Maar ja, koppig als ik was, het moest en zou af! En dat lukte, wonder bij wonder. Met een gerust hart kon ik Laurens op de wereld zetten, in de wetenschap dat in ieder geval mijn trui klaar was........ Nou ja, klaar? Toen ik eenmaal besloot om mijn creatie uit de kast te halen en op een mooie zonnige dag aan te trekken, bleek het toch niet helemaal goed te zijn gegaan. Ik had een mouw aan de hals bevestigd, en het voor- en achterpand recht op elkaar gemaakt. Aan de voorkant had ik dus een ‘prachtige’ achterkant van mijn breiwerk. Gelukkig kon ik tijdens de dutjes van onze nieuwgeborene een en ander corrigeren. De trui heb ik altijd nog bewaard...

Vraagje aan Carolien die zegt ook in het vliegtuig te haken: hoe kom je met een metalen haaknaald door de controle? Wil zelf ook graag onderweg haken of breien, maar heb altijd het visioen van mijn naalden die in de afvalbak verdwijnen.... 😁

Ik haak en naai in de auto en in de trein en als ik lang moet wachten bij de sportclubs van mijn dochter. Ook heb ik bij de laatste ook geschilderd. Altijd heb ik contact met jonge kinderen. En iedereen is nieuwsgierig en wil graag meedoen, vooral jonge kinderen. Heel leuk!