Ik ben een “KIP”: Knitting In Public

Ik ben een “KIP”: Knitting In Public. En dat is gestart in Italië, want ineens wist ik het: dat roken moest afgelopen zijn. Van de ene op de andere dag ben ik gestopt. Bijna zonder afkickverschijnselen en zonder dat het me moeite kostte. Tegelijkertijd was ik ook een boek aan het lezen: “De breiclub” van Ann Hood.

Het gaat over een vrouw die haar dochtertje verliest en dankzij het breien komt ze er weer bovenop. Bij mij viel toen het kwartje. Ik kan zo nu en dan ook wel wat therapie gebruiken. En ik hou van breien.

Breien is rustgevend

Toen ik thuiskwam, ben ik het boek gaan herlezen. En na elk hoofdstuk breide ik een stuk. Want één ding gaat echt niet: breien en lezen tegelijk. Dus ik moest het om en om doen.

En gedurende het herlezen en het breien kwam ik erachter. Breien is rustgevend, therapeutisch, verzet je geest en is vooral leuk om te doen. Een draadje wordt een trui of een sok of een sjaal of… vul maar in.

Een aantal jaren was het voor mij heel lastig om breiwol en patronen te vinden. Maar na een beetje rondsurfen op internet en een keer een ‘proefbestelling’ om te kijken of dat zou gaan, breiwol bestellen op internet, kwam ik erachter dat dat prima gaat.

Knitting in Public (in het openbaar breien)

Dus nu brei ik als een wilde. En wat nog erger is, ik ben aan de KIP: Knitting in public. Want ik zit zeer regelmatig te wachten tot de kinderen klaar zijn met sporten, muziek maken of wat dan ook.

En ik heb niet altijd zin om te lezen, te werken of domme spelletjes op mijn tablet te doen. Daarom brei ik. Op de tribune van het zwembad, bij de muziekschool, bij de skeelerbaan.

Reacties op Knitting In Public

Zelfs op een trainingskamp van mijn hardloopclub heb ik de pennen en de wol bij me. Speciale kleine projectjes die ik overal mee naar toe kan nemen. En het leidt tot veel reacties.

‘Jemig wat ouderwets!’ en bedankt, was mijn reactie tegen de oudere dame die dit tegen me riep. ‘Nee, nee, ik bedoel, leuk’. Vroeger, in de 70er jaren, zat ik ook overal te breien. Maar je ziet het bijna niet meer.’

Ook kinderen die naar me wijzen en hun moeders wat in het oor fluisteren, meestal veel te hard: ‘Kijk mama, die mevrouw zit te BREIEN!’ alsof ik één of ander buitenaards wezen ben.

Veel vragen over breien

Natuurlijk krijg ik ook veel vragen over wat ik brei, hoe ik dat precies doe en hoe lang ik er dan nog mee bezig denk te zijn. En de verhalen over mislukte breiprojecten van de ander.

Of juist de enorm geslaagde en wat ze dan allemaal voor wie gebreid hebben. Of dat ze hun breiwerk een keer mee mogen nemen zodat ik kan helpen bij het oplossen van vastgelopen projecten.Ja hoor, neem maar lekker mee. En kom er bij zitten, kunnen we een breiclub beginnen!

Een beter humeur door Knitting In Public

Het goede nieuws is dat mijn humeur er erg van is opgeklaard, ik geen sigaret meer heb gerookt en dat mijn kinderen er inmiddels aan gewend zijn. Nu waarschuwen ze me als ik mijn briewerk dreig te vergeten. ‘Want anders ga je je vervelen, mama.’ Blijkbaar merken zij de opklaring van mijn humeur ook!

P.S. Je zou het liefste ook in het vliegtuig willen breien als je op reis gaat, maar dat kan maar op 1 manier. Bekijk hier hoe (video)!

Waarom brei jij? Ik ben erg benieuwd naar jullie beweegredenen.