Breien op z’n Noors, of toch maar niet?
Er is geen ontkomen aan. Bijna alle vrouwen doen het hier. Van jong tot oud. Breien is in Noorwegen een must! Maar ze breien hier heel anders…..?!
Voorjaar 2014 ben ik verhuisd naar Stavanger, Noorwegen. Helaas heb ik nog steeds geen baantje gevonden. In Nederland werkte ik fulltime, dus nu heb ik ineens veel tijd over.
En wat doe je dan als je in Noorwegen woont……. Lære å strikke, oftewel leren breien!
In mijn leven heb ik 1x een katoenen trui gebreid. Ik was toen een jaar of 16 (inmiddels ben ik 45). Hoe moet het ook alweer, breien?
Lang leve het internet!
Complete breicursussen vind je daar! Het begon al snel weer te kriebelen, dus op naar de winkel en aan de slag. Een simpele bol wol en naalden vind je gewoon in de supermarkt.
Maar waar zijn toch die lange breipennen met een knop aan het einde? Gebruiken ze hier alleen maar rondbreipennen? Inderdaad, ze gebruiken hier vooral ‘rundpinner’ en strømpepinner’ (rondbreipennen en sokkenpennen). En ze hebben een heel klein assortiment ‘parpinner’.
Nou ja zeg!! Ze breien hier ook heel anders?!
Helemaal niet ‘insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden’.
In Nederland breien ze volgens de Europese methode en in Noorwegen volgens de continentale methode. Je draad is op je rechterwijsvinger en je hoeft helemaal niet om te slaan. Allemaal erg simpel of toch niet…..?
Ik woon nu in Noorwegen, dus neem ik mij voor om ook Noors te breien.
Ook weer genoeg filmpjes op internet, dus aan de slag. Wat een gepriegel zeg! Het lijkt zo simpel, maar waarom krijg ik die draad dan niet door dat lusje heen? Na een tijdje heb ik het ‘rette masker’ (recht) wel onder de knie, maar het ‘vrange masker’ (averechts) is echt een drama. Die draad blijft maar niet op mijn rechtervinger zitten en ik verlies regelmatig een steek. Oefenen, oefenen, oefenen.
Mijn schoonmoeder en schoonzus zijn ware experts.
Ze breien veel en nemen hun breiwerkjes overal mee naar toe. Ik heb dan al de nodige breiwerkjes als cadeautje ontvangen. Als je in Noorwegen komt wonen dan moet je toch minimaal de echte Noorse ‘Selbuvotter’ hebben.
Ik zal ze nooit dragen, want ik kan erg allergisch voor die kriebelige wol, maar ik vind ze prachtig!
En natuurlijk bij schoonmoeders in de leer. Zij kan mij goed laten zien hoe er hier gebreid wordt en ineens heb ik het beter in de vingers. Maar of het mij ook bevalt, hum….. ik weet het niet?
Inmiddels heb ik mijn eerste muts gebreid op z’n Nederlands en met een heuse kabel erin verwerkt.
Wat ben ik trots op mezelf!
Het breivirus is toegeslagen
Ik vind het hartstikke leuk om weer te breien en mijn doel is uiteraard om ooit ook van die mooie Selbuvotter te breien!
Nog een laatste vraagje aan het einde van mijn eerste blog ; ik ben eigenlijk wel benieuwd of jullie het wel eens op z’n Noors doen?