Leven met Carpaal Tunnel Syndroom - Breiclub.nl
Over “verslaving” en pijn – leven met Carpaal Tunnel Syndroom

Over “verslaving” en pijn – leven met Carpaal Tunnel Syndroom

Over “verslaving” en pijn – leven met Carpaal Tunnel Syndroom. Ik zal de titel uitleggen. Een tijd geleden had ik een dame op visite. Ze woont nog niet zo lang in ons dorp, en haar dochter zit bij mijn zoon in de klas. Ze had besloten om samen met mij klassenouder van groep 4 te worden en vroeg me hoe een en ander in zijn werk ging. Dus ze kwam bij mij thuis en aangezien ik mijn breiwerken in de woonkamer heb liggen zag ze die natuurlijk ook. Het kon niet missen, of het gesprek ging al snel over breien.

Op een woord was ik totaal niet voorbereid; ze had het ook keurig in een nette zin verpakt. ”Eigenlijk ben je dus gewoon verslaafd!”, zei ze, en staarde in haar kop koffie.

Ik moest toch even diep ademhalen, voordat ik haar antwoord zou geven. Haar mening was zeker niet de mijne. En ik vertelde haar mijn verhaal.

Voor 1990

Mijn breicarrière valt in drie stukken te verdelen. Vanaf het moment dat ik het leerde op school, de techniek goed onder de knie kreeg door goed onderwijs van de handwerkjuf, en mijn moeder, werd ik behoorlijk fanatiek. Mijn moeder breide ontzettend veel truien, onder meer voor een handwerkwinkel, maar ook voor haarzelf en voor ons. Ik wilde dat ook kunnen, en als tiener ontwierp ik mijn eigen truien. Alleen schreef ik nooit wat op, breide op school in een groepje in tussenuren en pauzes. Toen was dat gewoon, meer meiden deden dat. Ik haalde met gemak een trui in een week tijd.

Op mijn achttiende kwam ik van de Havo, in 1985. Een periode waarin werk schaars was, en al snel belandde ik in een supermarkt achter de kassa. In die tijd moesten we alle prijzen uit het hoofd weten, en die zo rap mogelijk intikken. Later werden prijzenkassa’s vervangen door codekassa’s. Kon je nog sneller, en er werden normen gezet die je toen ook nog moest halen. In die periode heb ik onbewust de klachten opgebouwd, die later behoorlijk pijn zouden gaan doen. De meeste mensen kennen dit probleem als Carpaal Tunnel Syndroom.

In 1988 ben ik daar gestopt, en heb ik een poos in de verpleging gewerkt. Ik kreeg met mijn collegae de zorg over een groep ouder wordende mensen met een verstandelijke beperking. Hard werk, weinig tijd voor hobby’s, maar de pijn bleef. Veel heb ik niet gebreid in die tijd, maar volgens de artsen zou ik dat dus ook niet meer doen. Een operatie volgde. En daarmee ook meer ellende.

1990-2004

Onze oudste werd geboren in 1990. Voor haar heb ik wel een en ander aan truitjes gebreid. Heel rustig aan, nooit meer als 20 toeren per dag. Meer kon mijn pols niet hebben. 24 uur per dag een pijnband om de rechterpols was absoluut geen pretje. Van de huisarts kreeg ik in eerste instantie te horen dat ik maar moest gaan smeren, SRL gelei was zijn favoriete medicijn. In 1993 kwam mijn oudste zoon en in het jaar dat volgde verloor ik alleen maar kracht in mijn hand. Het werd gevaarlijk, ik was bang dat ik die jongen zou laten vallen. Gelukkig is dat nooit gebeurd, alleen zijn er wel potten met wortelen gesneuveld, wat ik pas merkte toen het in diggels op de grond lag. Breien was er op dat moment niet meer bij.

Ik heb een jaar lang fysiotherapie gehad. Drie keer in de week gingen er schokjes door mijn pols. Het hielp niet. Prompt werd ik weer naar het ziekenhuis gestuurd, waar een orthopedisch chirurg mij zou opereren aan mijn pols. Er bleek een ingekapselde bloeding te zitten, die door de eerste operatie was veroorzaakt, bovenop de zenuw van mijn wijsvinger en middelvinger. Hij heeft die verwijderd. Voorlopig was ik van de pijn af…

leven met Carpaal Tunnel Syndroom

Onze tweede zoon werd geboren in 1996. Heel rustig probeerde ik het breien weer wat op te pakken. Het bleef bij 20 naalden per dag, probeerde ik meer, dan was het gevolg dat ik een week pijn had. Dit verergerde, en op een gegeven ogenblik gingen mijn ringvinger en pink slapen. Weer naar het ziekenhuis. Naar de arts die mij in 1995 had geholpen. Ondertussen waren we acht jaar verder en was het najaar 2003.

De man zat met beide handen in een brace. Ik wist niet wat ik zag. Hij bekeek mijn pols, en naar aanleiding van mijn klachten zei hij dat ik uniek was. Carpaal Tunnel en Guyon Tunnel syndroom in een hand. Eerlijk gezegd voelde ik mij niet uniek, maar lamlendig. Na verdere onderzoeken kreeg ik in samenspraak met de neuroloog een pot pillen mee, die prima hielpen tegen migraine, maar niet tegen de pijn.

leven met Carpaal Tunnel Syndroom leven met Carpaal Tunnel Syndroom

De vingerloze wanten van TNT Post. (2004 tot nu)

Mijn echtgenoot kreeg van zijn werkgever een nieuw uniform. Daar zaten van die mooie rode vingerloze wanten bij. Ik was ondertussen zo gefrustreerd, dat ik een rechterwant gepikt heb. Echtgenoot had ze toch (nog) niet nodig. Alles, maar dan ook alles zou ik doen, om van die ellendige pijn af te komen. Alleen tijdens het koken, en vanwege hygiënische zaken zou ik de vingerloze want uitdoen. Ik zou hem voorlopig dag en nacht dragen.

Na een week verdween de pijn.

En dit was het moment, dat ik mij voornam om de naalden opnieuw op te nemen, mijzelf te gaan trainen, minimaal vijf paar vingerloze wanten te breien – het maakte mij niet uit hoelang ik erover zou doen, en de dokter de boom in te wensen. In die volgorde.

Ik kreeg weer plezier in breien. En werd een gelukkiger mens. Het kostte mij wel wat tijd, om mijn ritme weer wat op te bouwen, maar ik breide weer. De huisarts schudde vaak zijn hoofd, als hij mij zag, maar stond versteld over de progressie die ik maakte. Voor mijn pols was warmte het toverwoord. En voor vijf hele euro’s (toen een bol sokkenwol) had ik twee paar vingerloze wanten. Vijf euro per jaar kostte mij mijn eigen “medicijn”.

En toen in 2007 zoon 3 geboren werd, kreeg ik ook weer een dankbaar doel om voor te breien. Ik breide niet omdat het moet, maar omdat het kon.

En nu?

Ik brei, ik haak. Ik doe het niet omdat ik verslaafd ben. Ik doe het omdat ik het leuk vind, op mijn eigen voorwaarden. Op dagen dat mijn pols wat zeer doet (als er regen komt bijvoorbeeld) dan zal ik wat meer mijn vingerloze wanten dragen overdag. Denk maar wat je wil.

Het feit dat ik van mijn hobby mijn werk probeer te maken, heeft mij alleen maar voordeel gebraicht. Ik weet wanneer ik moet stoppen. Een verslaafde gaat alleen maar door.

Daarnaast doe ik genoeg andere zaken, die ook mijn tijd vergen. Ik stop tijd in de opvoeding van mijn kinderen. Ik geef tips en handwerkles aan degenen die ervoor open staan. Ik spin, en verf ook garens. Omdat het kan, niet omdat het moet. Maar belangrijker nog: ik volgde mijn ingeving, en heb tien jaar hard geknokt om mijn rechterhand weer zo op kracht te krijgen. Ik hoef niet meer bang te zijn, dat ik mijn kind laat vallen. En mijn familie steunt mij. Punt.

Ze had nog een vraag: “Wat wil je nu eigenlijk bereiken?”

Dat is een goeie. Wat ik wil bereiken is, dat mensen met dezelfde klachten als ik heb, niet de hoop opgeven op verbetering van hun situatie. Ik heb mensen van hun rugproblemen af zien komen, alleen omdat ze handgebreide sokken zijn gaan dragen. Verkrampingen losten zich op, ze gingen beter lopen. Handgebreide sokken (minimaal 75 %wol) verbeteren de circulatie van het bloed. Minder last van koude voeten.

Voor mijn pols gold hetzelfde. Koude (voor mij dus regenkou) is voor mijn pols pijnlijk. Ik kan daar zelf dus wat aan doen. En daarnaast wil ik doorgeven, dat het plezier wat je van handwerken kunt hebben belangrijk is. Het maken van unieke dingen. Dat begint al met het kiezen van de garens voor datgene wat je wil maken. Het hele proces is belangrijk.

Of ik haar overtuigd heb… ik weet het niet. Maar ik laat mijn naalden nooit meer los!

leven met Carpaal Tunnel Syndroom

Jenny van den Hof
Door

Jenny van den Hof

op 28 May 2015

Wat een mooi verhaal....helaas loopt het niet zo voor iedereen af die pijn heeft..!

Corrie
Door

Corrie

op 28 May 2015

Wat een story Bianca, Zo mooi geschreven, en goed vol gehouden en geluisterd naar jezelf TOP. Het zal niet bij iedereen werken, maar dat schrijf je ook niet, ik ga het wel doorgeven aan mensen die dit ook hebben, want bij deze raad geld: Baat het niet Schaad het niet

hanneke
Door

hanneke

op 28 May 2015

ik ben ook verslaafd aan het breien, vooral sokken in allerlei maten en kleuren. ben 5 jaar geleden geopereerd aan carpaal tunnelsyndroon en dat heeft goed geholpen. ook draag ik altijd mijn eigen gebreide sokken en heb nooit last van mijn voeten wat vooral belangrijk is met mijn diabetes.

Nancy De Backer
Door

Nancy De Backer

op 28 May 2015

Bedankt voor je verhaal Bianca. Hoewel mijn pijnklachten van een andere aard zijn, ga ik toch proberen om wollen sokken en handschoenen te maken. Want bij fibromyalgie hoort ook slechte doorbloeding. Dus het proberen waard. Bedankt!

Annie
Door

Annie

op 28 May 2015

Doorzetten is je motto.Je ziet waar het toe leidt.Je hobby kunnen uitvoeren! TOPPY

Conny Paans
Door

Conny Paans

op 28 May 2015

Wat een verhaal Bianca. Voor mij deels herkenbaar. Heb zelf sinds 2006 artrose in de handen en vingers en dat gaat alleen maar verder in de de rest van de gewrichten zitten. Maar ik brei en haak als therapie en vooral omdat ik het zo graag doe. Maar haken en breien houdt mijn vingers soepel. Ook bij mij zijn er dagen dat het minder is en ik mijn werkjes moet laten rusten.

Ineke rauwerda
Door

Ineke rauwerda

op 28 May 2015

Wat heb jij een doorzettinsvermogen Bianca. En wat fijn dat dat zo.n resultaat heeft ogeleverd.

Het Wolhuis
Door

Het Wolhuis

op 28 May 2015

Bianca komt zaterdag een workshop kantbreien geven bij Het Wolhuis in Rijssen. Misschien leuk om haar te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Er zijn nog enkele plaatsen vrij.

José vd Kooij
Door

José vd Kooij

op 30 May 2015

Prachtig lotgenoten verhaal: na bekkeninstabiliteit, heup- en rugproblemen, ongeluk, artrose in knieën, baan in onderwijs en zorg, nu fybromyalgie en artrose in handen/polsen. Maar die (brei/haak)naalden opgeven, daar zou ik pas echt ongelukkig van worden. Ga master breien doen want pijn doet t allemaal toch wel en rust roest tenslotte. Hoop en wens dat jullie net als ik elke dag met de bolletjes en wolletjes een stukje geluk ervaren!

Angel
Door

Angel

op 06 Jun 2015

Wat een geweldig verhaal Bianca, en wat goed dat je de moed niet hebt opgegeven. Ik heb een soortgelijk probleem, alleen zit het bij mij in het gebied rond de duim, daar is het dik en pijnlijk, kan er ook geen zware dingen mee tillen. Ben rechts, maar de pijn zit in m'n linkerhand. De pijn is de ene keer heftiger dan de andere keer, naar de internist geweest en die heeft me naar huis gestuurd met een spalkje..waar ik dus niet mee kan werken. Zal wel de goedkoopste methode zijn, hoor zoveel vrouwen over een "spalkje ". Hij wou me ook wel opereren, dan zou hij een stuk bot uit n'n hand verwijderen, hallo ? Laat me toch niet zomaar iets uit m'n hand verwijderen wat er hoort ? Het is dik, volgerns mij gewoon een ontsteking, maar op de röntgen was niks te zien volgens hem. Bij een vriendin van me hebben ze in de hand op die plek iets doorgeprikt, kreeg haar hand een tijdje in het gips, en is nu verlost van de problemen. Zolang ik er zo mee kan leven laat ik het maar voor wat het is, anders, ga ik nog maar een keer langs voor informatie. Heel veel succes met je Breiwerkjes. Groetjes Angel

Reactie plaatsen